Ik houd van het schrijven, om het schrijven. Ik houd van het gesproken woord,
omdat het een stem geeft aan al hetgeen ik heb geschreven.

Schrijf sinds ik mij heugen kan, spreek me uit sinds mijn puberjaren,
toen de stilte mij teveel werd.
Ik kom uit een huishouden, waarbij ik als vrouw nooit echt een stem heb gehad.
Op deze manier werd ik grootgebracht, ik hield mij hieraan.
Alles wat mij dwars zat, of alles wat naar mijn gevoel besproken moest worden,
kwam op papier terecht.

Ik heb heel lang op deze wijze gecommuniceerd.
Als ik iets bespreekbaar wilde maken, of er werden mij vragen gesteld,
antwoordde ik op papier.
Dit heeft lang genoeg voor mij gewerkt.

Hiernaast zong ik ook altijd, ook dit was voor mij een uitlaatklep.
Aanvankelijk schreef ik songteksten.
Echter was het uitoefenen van zingen in mijn cultuur (Marokkaanse) uit den boze.
Hierom had ik besloten om over te gaan naar rap,
ik zag dit niet perse als verfraaiing van de stem,
ik vond hierom dat het niet als verleiding gezien kon worden.

Toen ik ouder werd, trok het gesproken woord mij meer aan.
Ik schreef meer in dichtende vorm en legde mijn  focus op spoken word.
Nu gebruik ik al deze besproken disciplines.
In mijn stukken komen spoken word, rap en zang naar voren of elk apart.

Ik schrijf het meest over de liefde, over onrecht en over de duistere
kant van mijn gedachten.
De ene keer wil ik duidelijk een boodschap overbrengen
of mensen wakker schudden. De andere keer neem ik herkenning als brandpunt.
Ik neem het publiek graag mee in mijn stukken.